Przełożenie układu kierowniczego

Jest to stosunek kąta obrotu kierownicy do kąta skrętu kół.

Przednie koła możemy ustawić np. na tarczach obrotowych zaopatrzonych w podziałki kątowe.

Na kierownicę zakłada się przymiar kątowy i mierzy się kąt skrętu kół w stosunku do kąta skręcenia kierownicy.

Większość pojazdów posiada liniowe przełożenie układu kierowniczego. 

Najpopularniejsze przekładnie tego typu:

• przekładnia zębatkowa,
• przekładnia ślimakowa,
• przekładnia wodzikowa,
• przekładnia śrubowa.

Istnieją także przekładnie ze zmiannym przełożeniem. Przy jeździe na wprost, trzeba wykonać większy ruch kierownicą, natomiast w miarę wzrostu kąta skrętu kierownicy koła kierowane oddalają się coraz szybciej od środkowych położeń. Do tego typu przekładni należy np. przekładnia globoidalna.

Przekładnia kierownicza powinna posiadać mechanizm kasujący luzy, ponieważ zużywa się nierównomiernie.

Największe zużycie występuje przeważnie w miejscu odpowiadającemu jeździe na wprost.

W obecnych samochodach osobowych używa się mechanizmu wspomagania układu kierowniczego. Zwiększa to w znaczący sposób komfort jazdy, oraz można dozować siłę wspomagania w zależności od wykonywanych manewrów. Inna siła wspomagania będzie przy jeździe na wprost przy prędkości autostradowej, a inna podczas manewrowania na parkingu.